Tour de Mont Blanc nr 3

28 juli 2018: Van Bourg St-Maurice naar Courmayeur 7,5 uur met als "hoogte"punt de Col de la Seigne (2561 m hoog). Vanmorgen gingen veel mensen de eerste 3,5 km met een busje, omdat het lopen over het vlakke asfalt hun niet aantrekt. Merkwaardig, de bergloper wil alleen maar stijgen en dalen, geen asfalt en vlakke weg onder de voeten. Nieuwe ontdekking. Ik vind het wel heel apart, het staat zelfs in het boekje opgenomen en er staan busjes gereed, dus een algemeen aanvaard principe.Vandaag dus naar Italië op weg naar de Col de la Seigne. Vergeleken met gisteren was de klim prettiger en de paden beter begaanbaar. Alleen net voor de top ontstak er een onweersbui met donder en bliksem. Dat was wel even stress hoor. Er liepen 2 Deense meisjes en die waren in paniek en vroegen, 'wat moeten we doen'? Ik zei, 'op je buik in de greppel en je stok weggooien'. Maar omdat ik het zelf ook niet deed, liepen zij ook door. Best wel gevaarlijk en dom eigenlijk en ik moet de weergoden dankbaar zijn. Ik was al drijfnat van het zweet, dus ik heb even geen regenkleding aangetrokken, alleen mijn rugtas beschermd. Gelukkig trok de bui weer snel weg en werd de lucht weer lichter. Nog even een stukje met de dames meegelopen, daarna zwaaide ze weer af voor een lunch in een hutje onderweg, ook weer een Camino gevoel, gaan en komen, alles is vrijblijvend. Ik ben doorgelopen naar Refugio Elisabetha, een hoog op de heuvel gelegen plek om te eten en drinken, dat was dus weer klauteren geblazen. Ik kwam zeiknat aan en ik barstte van de dorst en honger en bestelde veel te veel ha ha. De ober zei, zal ik de sandwich maar in een zakje doen voor onderweg? Had hij goed gezien.. Een kop ministrone soep is echt een heel grote bak vol, heerlijk, maar vullend. Bij mij vertrek daar was ik voor de 2e keer mijn zonnebril vergeten. Ik had deze net nieuw gekocht, dus ben ik toch maar terug gegaan, de heuvel op en gelukkig lag hij er nog. Suf!.
Omdat de regen bleef komen heb ik mijn regenpak aangetrokken, altijd handig als je het bij je hebt. Het was wel erg wram, maar toen de regen na 2 uur ging stoppen heb ik ingegrepen. Om 16.00 uur bij de Refugio Monte Bianco aangekomen. Er was daar zo'n typisch "mama" die de zaakjes regelde, leuk. Het paadje er naartoe was erg smal en op de rand van een flinke afgrond, dus oppassen geblazen.
Nadat ik mijn kamer heb gekregen, douche genomen en de was gedaan, was het weer tijd voor een grote bier. Inmiddels kwam ook het echtpaar uit Scheemda weer aanlopen, ze hadden even een ommetje gemaakt, het zijn wel bikkels, al zie je dat er niet aan af (droge Groningers ha ha). Na een lekkere Italiaanse maaltijd, met pasta als voorgerecht, was het al weer bijna tijd om te gaan slapen. Deze keer had ik een Deens echtpaar op mijn kamer.