die 'miggen' en bijzondere verhalen

een beetje nat en koud in Stavoren aangekomen om ongeveer 16.00 uur. Ik dacht dat het een heel lange dag zou worden van 35 km, maar zonder dat ik het expres gedaan had, had ik een 4 tal kilometers afgesneden. Een volkomen nieuwe ervaring en ik moet zeggen, dat voelde best wel lekker hoor. Omdat Ceciel ook kwam had ik een hotel besproken met uitzicht op de haven van Stavoren en op het beeld van het vrouwtje. Eerst even snel een douche genomen en omgekleed en toen zijn we even door het stadje gelopen. Toerisme is daar een belangrijke inkomstenbron, net als de bootjes en scheepswerven. Het is niet groot, maar wel een leuk stadje. Omdat het zo koud was hebben we een lekkere warme pot besteld en dat was heerlijk en gezellig. Daarna speelden weer als vanouds een spelletje Yathzee met een glaasje wijn (Ceciel had een fles meegenomen). Het was zeer genoeglijk mag ik wel zeggen en toen we de volgende morgen onze lofzang afstaken naar de mensen van hotel, zeiden ze 'ja, het is wel mooi hier hoor, maar we hebben wel veel last van de IJsselmeer 'miggen'. Ze keek erbij, alsof deze beestjes het leven van haar en de anderen niet vrolijker maken. En inderdaad, als je het erover hebt zijn ze er opeens ook. Volgens mij moeten ze gewoon een grote klamboe over het hotel of over het stadje hangen in de zomer, dan is dat probleem ook weer opgelost. De volgende dag liep ik van Stavoren naar Hindeloopen (prachtig authentiek plaatsje) en daarna in de lichte regen naar Workum.
Onderweg werd ik gebeld door de mevrouw van de B&B in Workum, de kamer was pas om 17.00 uur klaar voor gebruik. Nou jammer, dan gaan we eerst maar naar het museum van Jopie Huisman in Workum. Een prachtig klein museum over het leven en werk van deze (levens) kunstenaar. Het was een heel echte man, zoals hij vertelde en schilderde. Hij handelde in lompen en oud ijzer en in die stukken zag hij mooie schilderijen en verhalen en die maakte hij ook. Bijzonder! De B&B was een knots van een Friese boerderij, die omgebouwd was naar een Galerie waar kunt tentoongesteld wordt en een B&B en een aantal appartementen.. Het was echt een plaatje, een bijzondere plek. Het was de punt op de i van dit weekend.
Maandagochtend eerst samen nog ontbijt en toen ging Ceciel naar huis met de auto en ik begon aan mijn laatste etappe van het Elfstedenpad. Op naar Bolsward, waar ik 20 april van start was gegaan. Inmiddels zo'n kleine 300 km in de voeten. Het weer was vochtig en mistig. De tocht ging bijna volledig door landerijen, smalle paadjes, waarbij nat gras tegen mijn benen zwiepte. Over uitgestrekte vlakten, met niets dan gras, met af en toe een schaap of een koe, of een windmolen. Dit is helemaal Friesland. Net toen ik dacht dat ik niemand zou zien vandaag, kwam er een meneer aan op de fiets. Hij stopte en begon een praatje. Hij vertelde dat hij 'vlekken'op zijn long had gehad en dat ze toen hij wakker werd vertelden dat ze toch zijn hele long maar hadden verwijderd. Hij was ZZP'er en stukadoor, was bijna al die tijd verzekerd geweest tegen arbeidsongeschiktheid, maar had gedacht dat hij daar de laatste nog te werken 2 jaar maar niet meer aan mee zou doen. En toen kwam de diagnose en de operatie en kreeg hij geen enkele vergoeding en hij had net zijn huis verkocht .... de tranen stonden in zijn ogen, verschrikkelijk. Ja, zei hij, ik heb het wel geaccepteerd dat het zo is, maar mijn vrouw nog niet. Wat een leed en drama in zo'n klein verhaal. Ik was onder de indruk en zei dat hij anders hulp van buiten moet zoeken, omdat het wel heel zwaar is ..... ik weet niet of hij dat doet. Mijn kinderen, zei hij nog, zij kunnen misschien ook helpen... tja, sterkte man. En daar loop je weer verder met zo'n verhaal in je kop.
Langzaam maar zeker kwam Bolsward dichterbij, mijn 'rondje' was bijna voltooid en de zegen van boven kwam middels een fikse dot regen. Wat een geluk dat ik er bijna was. Bij het plaatselijke Toerist bureau zag mevrouw me al aankomen, ik had 11 dagen geleden verteld dat ik vandaag weer kwam stempelen. Leuke ontvangst.
Toen naar de auto gelopen, gelukkig was hij nog helemaal spic en span en een druk op de knop en ... fijn hij doet het weer.
Daar ik op Koningsdag in IJlst niet kon stempelen, had ik bedacht daar vandaag nog even met de auto heen te rijden, zodat de stempelkaart compleet zou zijn. In het kleine VVV kantoortje, annex fotograaf, annex boekhandel, was de eigenaar druk bezig met een klant met veel vragen. Er kwam een vrouw naar mij toe, die ook zat te wachten en ze vroeg of ze mij kon helpen. Prachtig, zij vroeg aan de eigenaar waar het stempeltje lag en plaatste deze in mijn boekje. Vervolgens kregen wij een heel leuk gesprek. Zij vertelde dat ze bijna elke 2 a 3 jaar een sabatical neemt van 1 jaar of langer. Ze heeft naar Australië gefietst, van Vuurland naar Alaska, naar Zuid Afrika gereisd etc. Ze heeft 2 eigen bedrijfjes en die zet ze dan een beetje stil. Ze fotografeert en ontwikkelt reizen. Met haar eigen reizen inspireert ze weer anderen. Maar ik zeg, waar leef je dan van? Ach zegt ze ik kan van € 600,-- per maand leven. Als ik wat grote klussen heb gedaan, spaar ik voor mijn volgende reis. Ze zegt, het is geen reizen voor mij, maar een manier van leven. Nadat ik nog wat verteld had over mijn ervaringen, schudde ik haar de hand. Wat een mooie ontmoeting weer. Ik was dankbaar, moe en voldaan, zo dit als afsluiting of weer als een nieuw begin van mijn activiteiten ... ....

Want in juli ga ik rond de Mont Blanc lopen en in oktober ga ik nog in Umbrië lopen, op weg naar de geboorteplek van Benedictus.

Dank voor de leuke reacties op mijn verhalen en ik hoop dat je er ook van hebt kunnen genieten ... tot de volgende keer
Johannes