De Walk of Wisdom is begonnen,

5 september 2020.
Het Pad van je eigen Wijsheid volgen, een pad met ruimte voor bezinning, zo staat het in het gidsje aangekondigd. Deze pelgrimsroute is 136 km lopen vanuit en rondom Nijmegen. Het is weer heerlijk om zo'n zoek- en zwerftocht aan te vangen, bepakt en bezakt heb ik 6 dagen gepland om de route te wandelen.
De vertrekceremonie, de pelgrimslauden, is op deze zaterdag om 07.20 uur in de Stevenskerk. Er verzamelen zich 10 wandelaars met rugzakken en er zijn ook een aantal bewoners van Nijmegen die de vertrekceremonie willen meemaken. Ik was vrijdagavond vast met de trein naar Nijmegen afgereisd omdat het Openbaar Vervoer geen mogelijkheid bood om zo vroeg in Nijmegen aan te komen. Via Vrienden op de Fiets had ik een adres gevonden op 100 meter afstand van de Stevenskerk, dat was ideaal. Die avond had ik wat zitten kletsen met mevrouw die nog wat oud leed met zich meedraagt over haar jeugd en het leven op de boerderij en de zorg die zij m.n. aan haar ouders heeft moeten geven. Mijn indruk was dat zij de vrijgezelle dochter was die daarvoor moest opdraaien. Bij het bespreken van de slaapplaats zei ze; "als ik zo vroeg uit bed moet , kost dat wel € 2,-- extra hoor". Nou ja zei ik, maar dat is geen probleem, maar u kunt het broodje klaarzetten en dan red ik mij wel. Oh ja, dat was ook een mogelijkheid.
De eerste dag is altijd spannend en op weg naar de kerk, die weliswaar dichtbij was, maar toch nog lastig om te vinden, begon het licht te regenen. Dat had ik niet afgesproken met het universum, ha ha. Exact om 07.20 uur kwam er uit de kerk een meneer in klederdracht met staf die ons uitnodigde voor een wandeling door de nog donkere kerk. Het was mooi, sereen en mysterieus een beetje, wat was de bedoeling? We liepen naar een plek, waar het bijzondere verhalenboek centraal lag en de 'verteller van de dag' begon te lezen, prachtig. Een verhaal van Martin Bril, met als titel "Je mist meer dan dat je meemaakt" met als toevoeging, "en dat is helemaal niet erg". Nou, de toon was gezet, wat een mooie opening, ik kon die zin niet meer loslaten, wat treffend.
Helaas was er geen zonsopgang met zon, want het gekozen tijdstip biedt kans op een mooie zon inval in de kerk, maar helaas het regende nu.
Toch wel voldaan en geïnspireerd vertrokken de pelgrims naar buiten. Al snel liep ik op met een vaste bezoeker van de vertrekceremonie en een andere Pelgrim, Marianne. Daar het in het begin altijd even lastig is om de wegwijzers te vinden, was het fijn om even samen op te lopen. Marianne had een GPS-routesysteem bij zich en dat hield ons op koers.
Onder de Waalbrug door in Oostelijke richting over een heel hoge en wiebelige wandelbrug door naar de Waalstranden - Groenlanden - Ooijpolder - Elyzeese Velden, een groot poldergebied dat grotendeels teruggegeven is aan de natuur, mooi maar nog somber, omdat het eerste uur van de tocht flink regenachtig was. Daarna knapte het weer weer snel op en dan komt de natuur weer tot leven en beter tot haar recht, eerlijk is eerlijk.
Onderweg moet je 'vogelringetjes ' verzamelen van de 11 gemeenten waar je doorheen wandelt. Na ruim 2 uur kwamen we bij restaurant Oortjeshekken. Het was nog vroeg, maar we konden een kopje koffie en een 'vogelringetje' krijgen. Marianne had nog oude herinneringen aan deze plek uit haar studietijd en dat stemde haar blij. Enfin de wandeling ging verder en we kwamen in Persingen, waar een mooi oud kerkje was opengesteld voor een expositie van 2 kunstenaars die daar op dit vroege uur al aanwezig waren. Mooie sfeer en met het zonnetje er inmiddels bij, was het een erg mooie plek. Even daarna moest je het water over met een veerpont die je zelf via een slinger moest bedienen. Op zich nog geen heel licht klusje vond ik, maar wel een mooie ervaring natuurlijk. Na enige tijd kwamen we door plaatsen als Ubbergen en Beek en zo rond het middaguur namen we afscheid met een lunch, want Marianne bleef in Beek, ze wilde rustig aan beginnen. Het was prettig om zo even te openen, maar nu gaat het dus echt beginnen, dus alleen verder.
Op naar de Duivelsberg, het is de 3e keer dat ik dat 'ding' moet beklimmen, eerder bij de Limes-Route en later bij het Pieterpad. Het blijft een heftige 'bult 'in het mooie landschap en voor een eerste loopdag eigenlijk wel wat zwaar. Na de Duivelsberg loop je langs de Duitse grens verder richting Groesbeek. Ik lees dat in dit gebied in WOII 30.000 parachutisten uit de lucht kwamen in de strijd tegen de Duitsers, die in dit gebied waren gestationeerd. Er was zwaar gevochten.
Ergens in een buitenwijk van Groesbeek had ik een slaapplaats geregeld bij Theo, zijn huis lag nog een kleine 3 km buiten de route en dat valt op het einde van de dag altijd een beetje tegen. Onderweg liep er nog een pelgrim (Mayke) die zich had voorgenomen te overnachten in het Duitse Kranenburg, nog 5 km verder. Ik had net mijn klavertje 4 gevonden en bewonderend keek zij naar dit prachtige plantje. Daarna stapte zij stevig door en ik sloeg af naar Groesbeek.
Theo heeft een Thaise mevrouw als vriendin en zij mocht nu 3 maanden naar Nederland komen en moet daarna weer terug. De bedoeling is dat we gaan trouwen zei hij, maar ze moet eerst nog Nederlands leren. Als verrassing werd ik uitgenodigd om mee te eten die avond, een Thaise rijstmaaltijd, erg lekker gekruid. Nou dat was heel erg prettig, zo kon ik voldoende tijd nemen om uit te rusten.